Lees voor nieuwere verslagen verder op:

http://ikwandel2.wordpress.com

 

SPONSORTOCHT NIEUWE UNICUM, 2 maart 2016

SPONSORTOCHT NIEUW UNICUM,

SAMEN OP PAD, BLOEMENDAAL, 2 maart 2016.

Een tochtje lekker dichtbij dus ik sta al om negen uur vlak voor het startbureau geparkeerd. Vanmorgen vroeg stuiterde de neerslag op de ramen en waaide het flink, nu is het mooi rustig weer. Helaas is de opkomst niet zo hoog met 51 deelnemers. Genoeg zitruimte dus, ook op het toilet waarvan er maar liefst vijf luxe exemplaren aanwezig zijn. Maar de 51 gaan vol goede moed op pad, Vrijwel direct de Kennemerduinen in.

DAAR KUN JE DAT NIET VAN ZEGGEN.

Ik klets lekker met Peter en zo gaat het voorspoedig en voor ons gevoel in een lekker tempo. We passeren enkele Schotse Hooglanders en een gedenksteen op een plek waar op 2 februari 1943 vijf verzetslieden werden gefusilleerd. Even verderop staat nog een gedenksteen en bij deze beide stenen werden  zeven Haarlemse en drie Velsense burgers gedood. De Haarlemmers, onder wie de voltallige Joodse Raad van Haarlem, maakten deel uit van een groep van 102 Joodse burgers die in de nacht van 31 januari op 1 februari van hun bed werden gelicht en in gijzeling werden genomen. De Velsenaren behoorden tot een groep van zeven Velsenaren die kort daarvoor waren gearresteerd en evenals de Haarlemmers werden overgebracht naar de koepelgevangenis in Haarlem. De stoffelijke resten van de terechtgestelden werden dezelfde dag nog gecremeerd in het crematorium Driehuis-Westerveld.

Nagenoeg alle nabestaanden van de leden van de Joodse Raad van Haarlem werden direct na de executie op transport gesteld naar concentratiekampen, vanwaar geen van hen terugkeerde. De overgebleven gijzelaars werden de dag na de executie naar het concentratiekamp Vught gevoerd. Zij keerden na drie maanden in Haarlem terug.

Een week na de terechtstelling kregen alle nog in Haarlem verblijvende Joden de order naar Amsterdam te verhuizen. Daaraan gaven zeer velen gevolg, wat in feite toen het einde betekende van de Joodse gemeenschap in deze regio. De weinige Joden die in 1945 in Haarlem terugkeerden stichtten een nieuwe gemeente.

De zon die is gaan schijnen maakt het aangenaam om te wandelen en kleurt alles gezellig. We klimmen en dalen en slingeren door het duin langs nogmaals een gedenksteen tot menigeen stil staat midden op het pad en naar de grond staart. Nieuwsgierig kijken wij ook en zien dan een hazelworm op het pad liggen. En die heb ik hier nog nooit gezien. Dat kan ik niet zeggen van de damherten waarvan af en toe een glimp op te vangen is.

DE REGENKLEDING AAN.

Ook Henk is er vandaag weer bij evenals twee van de ‘Haarlemse dames’ die de smaak dus ook te pakken hebben. En Henk fotografeert er weer lustig op los.

We zien in de verte het kruis bovenop een duintop staan en zien het vogelmeer in de verte liggen….. en daar maken we bijna een rondje omheen met zicht op het water met zijn ondieptes waar een grote hoeveelheid watervogels dankbaar gebruik van maakt.

Bovenop een uitkijkpunt houden we even halt om te genieten van het uitzicht en om de groep weer bijeen te krijgen, en dan gaan we weer door, naar beneden langs het witte paaltjes pad dat zo laag ligt dat het water er nu hoog op staat. Zomers is het overigens wel droog. En langs Parnassia zetten we koers naar het strand. Daar gaan we een uurtje voor de wind wandelen, een heerlijk stuk. Voor we het weten komt het strandpaviljoen waar we gaan rusten in zicht. En dat is niets te vroeg want de eerste druppels zijn al te voelen.

Ik ga in de rij staan om consumpties voor onze tafel te halen. Dat duurt even, maar ligt niet aan de bediening want nu kan ik goed zien hoe hard er gewerkt wordt. Uiteindelijk zitten we toch en is er nog genoeg tijd om op het gemak te genieten. Buiten lopen grote druppels regen langs de ramen en als het tijd wordt om door te gaan doen we toch de regenkleding maar aan.

.

.

REGENJASSEN EN PARAPLUUS.

We mogen een stuk over het strand terug, lekker tegen de wind in. Het is ook weer gelijk droog geworden. We waaieren lekker over het strand uit tot we de zeereep over mogen klimmen om weer in een schitterend stuk duin te komen vol meertjes en een verboden fietspad waarbij we ons afvragen of er überhaupt wel iemand overheen zou willen fietsen.

Af en toe wordt er gewacht tot de groep weer bij elkaar is, op andere momenten gaan we in een langgerekte sliert over de duinen heen. Een groepje Schotse Hooglanders vraagt om een foto, ze zijn bij-ij-ijna aaibaar, evenals een holle boomstronk. Dat neemt even tijd in beslag en we zijn de groep kwijt. Gelukkig wacht Wim op ons en zo lopen we met een man of zeven op de GPS. Ondertussen klets ik lekker met Henk.

Een man houdt het niet helemaal bij dus daar moeten we steeds op wachten, kunnen we wel weer foto’s maken, en we gaan zelfs een stukje verkeerd. We komen langs een ijskelder en een grote kip waar Bert wel even op klimt voor de foto. Het wordt dus naast de kip. 😉

De route voert voorlangs huis Duin en Kruidberg, wat nu in de steigers staat, vast voor de 30 van Zandvoort de 19^e grap (app) ik tegen Rob die nu hard aan het werk is. Dit authentieke landhuis is tussen 1907 en 1909 in opdracht van tabak- en theehandelaar Jacob Theodoor Cremer gebouwd. Samen met zijn vrouw Annie Hogan woonde hij in het grootste woonhuis van Nederland. Tegenwoordig huisvest het 75 hotelkamers een trendy brasserie en loungebar, een michelinster-restaurant, enz enz.

En zo komen we uiteindelijk toch bij de wagenrust waar Wim zegt dat de heer die het tempo niet bij kan houden maar mee terug moet rijden met de auto. De groep heeft al even gestaan en is blij als we weer verder gaan. Nu volgen we het duin langs de binnenduinrand met zicht op de ruïne van Brederode. Inmiddels begint het steeds harder te miezeren dus de regenjassen moeten aan en de parapluus op. Gelukkig duurt het niet lang meer tot we de finish bereiken waar we nog van een drankje genieten.

Bedankt Gert, Jos, Johan en SOP voor deze heerlijke tocht. Ik heb er van het begin tot het eind van genoten.  

Alle 136 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/2Maart2016SOPBloemendaal?authuser=0&feat=directlink

25 km, 10:00 – 15:30 uur

KASTELENTOCHT, 24 februari 2016.

KASTELENTOCHT,

SAMEN OP PAD, WIJK BIJ DUURSTEDE, 24 februari 2016.

Vandaag een tocht met mooie voorspellingen: heen en terug door het m mooie stadje Wijk bij Duurstede en langs acht kastelen. En ook de weervoorspellingen zijn prima: droog met zon.

MET MENS EN LAND VERWEVEN.

Na een cappuccino stappen we naar buiten waar het niet heel erg druk lijkt….. maar er zijn toch 113 wandelaars. Waaronder drie wandelaarsters uit Haarlem en Henk (Héopa) die voor de eerste keer mee doen.

We gaan de dijk op en langs de pont het eigenlijke Wijk bij Duurstede in. We
schampen het kasteel, en zetten eerst koers naar molen ‘Rijn en Lek’, een muurmolen die alleen in Wijk bij Duurstede te vinden is. We passeren een gedicht over de Kromme Rijn en de grote kerk. Via een smal poortje dat de wandelaars tot een lang lint uitrekt gaan we het stadje uit om enige tijd het Kromme Rijnpad te volgen.

Uiteindelijk gaan we langs een oude boomgaard richting Cothen waarvan we het
centrum door gaan met de molen en de Protestantse Anuskerk. En daar treffen we ook het eerste kasteel aan: kasteel Rhijnestein.

Het eerste kasteel van vandaag, ooit bewoond door Jan van Rhijnestein die het kasteel in 1368 kocht. Dit was een zeer onrustig heerschap die ruzie zocht met iedereen. In het jaar 1400 werd hem dat fataal in de strijd tegen Hendrik van Vianen en werd het kasteel na een langdurige belegering totaal verwoest.

We volgen de Kromme Rijn weer langs een bordje met gedicht:

Meanderend door agrarisch land – in een oud gebogen lijn – stroomt verleden langs het heden – een prachtig kromme Rijn.
Ooit woest en ongetemd – bracht zij hier ooit het leven – Nu als een
lieflijke stroom – met mens en land verweven.

DIE ROLLEN ER ZO VANAF.

We verlaten Cothen weer en gaan afwisselend vlak langs de Kromme Rijn en er verder vanaf, maar het blijft prachtig en iedereen blijft plaatjes schieten van alles wat er te zien is, overgoten met zon. Het is niet eens koud. Ik heb mijn ijspet in mijn tas gestopt en mijn handschoenen zijn niet eens aan geweest.

De Kromme Rijn was ooit de hoofdstroom van de Rijn en was toen vier keer zo breed als nu. Zij slingerde naar Utrecht naar wat nu de Oudegracht is en vandaar naar zee. De namen Leidse en Oude Rijn herinneren daar nog aan. In de Romeinse tijd was de Rijn de noordgrens van het Romeinse Rijk: de Limes. Na de afdamming van de Rijn in 1122 bij Wijk bij Duurstede werd de Lek de belangrijkste Rijntak

Dan wordt het tijd voor de wagenrust. Het hek erachter dat toegang biedt tot een boomgaard is voorzien van een bordje: ‘De Banaan’. Als ik aan een wandelaar vraag of daar ook bananen groeien bevestigt hij dat. Nu is het winter, maar straks komen er van die lange bladeren aan en bananen.

We vervolgen de route over het landgoed Hardenbroek met een prachtig blokvormig kasteel dat vroeger omringd was door een slotgracht. We gaan over het mooie landgoed heen.

Al snel volgt dan Kasteel Leeuwenburg. Eigenlijk geen kasteel maar een buitenhuis van de rijke kooplieden uit Amsterdam met een prachtig kapelletje er naast. Helaas voor de foto gaat het huis een beetje schuil achter een grote struik. Ook hier maken we een rondje over het landgoed. Soms over
zompige paden, en bruggetjes. Samen met Henk zoek ik de mooiste posities op om foto’s te maken en hij is vol lof over de SOP.

We gaan de Langbroeker Wetering weer op langs schattige huisjes en kastelen. Maar de lucht betrekt ook en er valt een klein hagelsteentje. Gelukkig rollen die ook van je kleding af.

ZO TEGEN DE AVOND.

Nu volgen de kastelen elkaar snel op: Kasteel Hinderstein uit 1300 met zijn opvallende rechthoekige toren en Luneburg dat in de 2^e W.O. bijna volledig verwoest is en in 1968 met Marshall hulp weer opgebouwd is.

Vlak voor Langbroek, waar de rust is, moeten we nog langs een snoepwinkeltje zijn gekomen, maar dat is me helemaal ontgaan. Ik heb teveel haast om naar de rust te gaan in CR Torbijn. Ik heb daar twee broodjes kroket en twee warme chocomel besteld. En mag twintig euro afrekenen. Ik vraag nog twee keer of het echt klopt, maar dat is wel goed.

In ieder geval hebben we er nog de grootste lol om. Zo probeert Bert één van de boterhammen te verkopen….. voor 2,50 en hij zegt dat het wel makkelijk rekenen is: alles 2,50. Dus 2,50 voor het brood, voor de kroketten, voor de salade en voor de chocomel.

Weer buiten nemen we een kijkje op het dorpsplein met de pomp met opschrift: Gij zult de heere uwen God dienen Zoo zal hij uw brood en uw water zegenen: en ik zal de krankheden uit het midden van u weren. Ex. 23 v 25.

Omdat er nog weinig beweging komt in de wandelaars loop ik met Henk nog snel terug naar het snoepwinkeltje waar we wat foto’s van nemen.

We vervolgen de Langbroekerwetering en komen langs Walenburg, een midden dertiende eeuwse woontoren en dan bij Sandenburg waar we net voor rechtsaf slaan. Maar natuurlijk lopen een aantal wandelaars een stukje door om het prachtige witte kasteel vast te leggen. Gerrit Achterberg, de bekende dichter, werd hier geboren en heeft er in zijn jeugd gewoond.

Via de weidegebieden van dit kasteel lopen we terug richting Wijk bij Duurstede. Een mooi pad langs sneeuwklokjes en met de nodige blubberplekken op het pad. Maar het mooiste komt bijna aan het eind. Via smalle planken moeten we over sloten met glibberige klei-slootkanten. Niet iedereen haalt droog de overkant. Maar vrijwel iedereen heeft er lol in. Menigeen wordt met een handje geholpen. Maar het gaat toch écht om een wandelpad.

In een weiland staan gebroederlijk een reiger en een ooievaar en Casper heeft nog een smakelijke verrassing voor ons in de vorm van een candybar. Dan volgt nog een laatste pad langs de Kromme Rijn voor we Wijk bij Duurstede weer in gaan. Langs het stadhuis en de kerk en een poortje, waar je net niet rechtop onderdoor kunt, wandelen we richting kasteel Wijk bij Duurstede, of wat daar nog van rest. Het kasteel werd in de Franse tijd gespaard voor vernieling omdat de Fransen dachten dat de bewoners met hen sympathiseerden. De stad werd echter wel volledig verwoest. Na de terugtocht van de Fransen hebben de bewoners van Wijk bij Duurstede het kasteel vrijwel volledig steen voor steen afgebroken en gebruikt om hun huizen weer op te bouwen.  

Op zoek naar het mooiste punt voor de foto laten Henk en ik iedereen ver voor ons. Maar dat maakt niet uit, we weten hoe we terug moeten komen bij de finish langs een steen met hét gedicht van Marsman. Het is inmiddels half vijf en ik heb het laatste stukje mijn handschoenen aan gedaan omdat het toch af koelt zo tegen de avond.

Zowel Henk als de drie dames uit Haarlem hebben zo genoten van deze tocht dat ze van plan zijn er volgende week in Bloemendaal weer bij te zijn. Dus Casper en SOP, hartelijk dank voor deze heerlijke wandeldag.

Alle 214 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/24Februari2016SOPWijkBijDuurstede?authuser=0&feat=directlink

25 km, 10:00 – 16:300 uur

WESTERBORKPAD ETAPPE 5 & 6, 21 februari 2016.

WESTERBORKPAD ETAPPE 5 & 6,

NAARDEN/BUSSUM – HILVERSUM SPORTPARK, 21 februari 2016.

We gaan wel – we gaan niet want het wordt vreselijk slecht weer – we doen de proloog en eerste twee etappes – en uiteindelijk gaan we toch voor etappe 5 en 6 omdat de voorspellingen toch mee vallen.

OP DE ACHTERGROND

We mogen op zondag lekker gratis parkeren achter station Naarden-Bussum waar we Lambert, Mieke en Theri al treffen en verzamelen in het station. Uiteindelijk gaan we gezellig tien man sterk op pad. Maar eerst een koffie bij de AH to go. En ik mag vandaag weer mee lezen aan de hand van de kopietjes die ik steeds heel lief van Wil krijg.

Met het bekertje in de hand gaan we op pad, en gelukkig is er een prullenbak nabij als deze leeg is en dan staan we al voor de eerste bezienswaardigheid: de synagoge waar nog altijd diensten plaats vinden. Of eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat we er al een beetje voorbij waren en het maar goed is dat hij aangegeven wordt op de routebeschrijving. Het gebouw zou zo door kunnen gaan voor een woonhuis.

Natuurlijk wordt er ook weer gezellig gekletst onderling want de meesten heb ik toch een maand niet gezien. En juist als ik met Mieke over onze kinderen praat komen we langs een beeld van een moeder met kind.

En als we de hoek om gaan staan we voor een Israëlitische begraafplaats. Natuurlijk nemen we een kijkje bij het monument ‘aan hen die werden omgebracht door de vijanden van Israel in de jaren 1940 – 1945’ en de opvallende graven. En op het monument liggen heel opvallend kiezelstenen die daar naar Joods gebruik opgelegd zijn.

Dan steken we Bussum door en komen op de Westerheide uit voor een lekker stukje natuur. We zijn allemaal blij dat we hier nu lopen want het is droog en niet al te koud. En de heide is altijd mooi…. Uiteraard met de zendmast van Hilversum steeds op de achtergrond.

GENOEG VOOR VANDAAG.

Het valt niet mee om mee te lezen op de hei met al die paadjes, kruisingen en Y-splitsingen, maar gelukkig wordt de route ondersteund door de welbekende rood-blauwe bordjes met het stylistische stukje prikkeldraad.

En op het fietspad zijn we weer helemaal bij. Ik denk dat we aan het einde van de etappe zijn…. Maar dat is nog niet het geval. Het valt ook niet mee om met het windje dat er af ten toe staat de A4-tjes om te slaan.

We struinen nog lekker verder over de hei, lekker op het gemak, want niet iedereen loopt even gemakkelijk door in het verleden opgelopen blessures, en regelmatig komen we de voetstapstenen van het voetstappenpad tegen. Heide en bebouwing gaan hier naadloos in elkaar over en zo gaan we langs een begraafplaats met opvallend gebouw er bij, ik vind dit altijd typisch Goois, een beetje Dudok-stijl. We lopen de Professor Dondersstraat door waar zich de Winkel van Sinkel bevond waar een Joodse familie woonde die in de oorlog eerst naar Amsterdam moest vertrekken en bij een razzia alsnog werd opgepakt en naar de Hollandsche Schouwburg werd gebracht. Op 6 juli 1943 werden ze naar Sobibor gedeporteerd  waar ze direct na aankomst vermoord werden.

En dan staan we al voor station Hilversum mediapark, eindpunt van deze etappe. We willen nog even wat drinken, maar in het kleine snackbarretje op het station kunnen we niet eens allemaal zitten, dus we lopen even terug naar een grotere snackbar. De koffie en andere versnaperingen smaken goed en we maken de groepsfoto.

Denkend weer aan het einde van de etappe te zijn stappen vier van de wandelaars op de trein, zij vinden het genoeg voor vandaag, en wij gaan met zijn zessen verder.

OP HET MONUMENT VERMELD.

Al wandelend zien we echter dat ook hier de etappe nog niet eindigt. We gaan langs café Dudok en dan met een ommetje via de Prof. Dondersstraat, die is hier dus pas!!! Naar station Hilversum waar de echte finish van deze etappe is.

We gaan onder het station door en wandelen naar het mooie centrum van Hiversum langs een speelgoedwinkel, zo noemt Lambert een lingeriezaak 😉 en een beeld van een Erfgooier. Een Erfgooier is de benaming van een van oorsprong uit Gooiland afkomstige mannelijke bewoner, die samen met anderen het gebruiks- en beheersrecht had over de bebouwbare gronden in het Gooi. Organisatorisch vormden de Erfgooiers een marke, een oude vorm van een boerenzelforganisatie, zoals die ook elders in Europa voorkwam onder vrije boeren.

En op het plein treffen we een prachtige kerk aan het en het VVV dat in een historisch pand gevestigd is. Tijd voor een kijkje binnen vind ik en met een foldertje ‘100 jaar Dudok Hilversum’ verlaat ik het gebouw weer met het idee: leuk om op een ander moment nog eens te bezoeken.

We wandelen om de gebouwen heen en gaan dan richting de Mauthausen steen. Maar op de aangewezen begraafplaats kunnen we hem niet vinden. Wel monument ‘Het Nieuwe Lyceum, ter nagedachtenis aan de leerlingen die tijdens de oorlogsjaren zijn omgekomen, waaronder enkele joodse kinderen.

Maar na een blik op de plattegrond komen we toch bij het achter een haagje verscholen monument: een steen uit concentratiekamp Mauthausen in een stenen sokkel. De Joodse verzetsstrijder Bill Minco nam deze mee. Hij was ter dood veroordeeld wegens zijn aandeel in het geuzenverzet, welk vonnis werd omgezet in levenslange gevangenisstraf. Hij heeft de concentratiekampen overleefd.

Even verderop treffen we nog een Joodse begraafplaats met een monument ter nagedachtenis aan hen die tijdens de oorlogsjaren zijn weggevoerd en vermoord en nooit een eigen graf gekregen hebben. Helaas is het hek dicht, en aanbellen zodat er iemand komt, dat doen we maar niet. We struinen Hilversum verder door om uiteindelijk uit te komen bij landgoed Zonnestraal waar we pauzeren in een bushokje alvorens de lange Rading af te lopen om bij het volgende monument uit te komen: Jeugdalijah. In september 1939 vestigde een grope Duistsprekende Joodse jongeren zich in het Paviljoen Loosdrechtse Rade. De jongeren werden alleen oopgevangen door de jeugdalijah, of wel Palestina-pioniers. Ze werden voorbereid op emigratie naar Palestina. Mede dankzij de hulp van de Westerweelgroep heeft 70 % de oorlog in onderduik weten te overleven. De namen van hen die werden gepakt staan op het monument vermeld.

UNIEKE FOTO’S.

We maken een scherpe bocht en gaan bijna terug in de net gewandelde richting. Maar dan wel over landgoed Zonnestraal met mooie bomenlanen en over de heide. Het tempo is er helemaal uit. Wil heeft nog altijd last van haar zweepslag. En het begint ook langzaam af te koelen nu het richting vijf uur gaat. We passeren opvallende bruin houten hekjes met witte stenen pilaren die, met gaas er tussen, een terrein afzetten. We zien wel een aardig landhuis, maar of het alleen om dit huis gaat betwijfel ik.

De straten van Hilversum die volgen lijken heel lang, maar als eenmaal de parken langs een vijver in beeld komen weten we dat we er bijna zijn. Net te laat om de trein nog te halen van 17:11, ik moet nog een kaartje kopen want ik ben mijn OV-kaart vergeten in mijn tas te stoppen.

Gelukkig gaat er om 17:24 nog een trein en ondertussen maak ik wat unieke foto’s: ik sta nu eens bij de spoorlijn met de betonnen bogen in plaats van hem te zien vanaf de snelweg en Rob in de trein. 😉

Bedankt iedereen: Rob, Wil, Mimi, Mieke, Lambert, Miranda, Frans, Caecilia en Theri voor het gezelschap onderweg.

Alle 130 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/21Februari2016Westerborkpad56?authuser=0&feat=directlink

26 km, 10:00 – 17:10 uur

JUBILEUM GOUDEN KRUISDRAGERSTOCHT, 17 februari 2016.

JUBILEUM GOUDEN KRUISDRAGERSTOCHT,

NIJMEGEN, 17 februari 2016.

Bert heeft genoten van deze tocht op 13 februari, en ik heb een goede indruk gekregen van deze prachtige tocht middels de foto’s van diverse wandelaars, dus we besluiten de tocht vandaag direct maar na te lopen. Het is nog een aardige reis naar Nijmegen, maar ik kan gelukkig de helft met Bert mee pendelen.

DAAR KOMEN WE TOCH LANGS.

We starten met een stop bij Mac Donalds voor een cappuccino omdat de Jan Massinkhal nog wel niet open zal zijn. Dan parkeren we de auto bij de Gamma en gaan van start langs het opvallende, hoge, glimmende bedrijfsgebouw. Dan steken we over en begeven ons naar het Goffertpark. Daar lopen we door het rosarium met de spiegelende vijver waar een dun laagje ijs op ligt. We proberen het lintje mee te nemen dat voor Erik en Isis te hoog hing. Maar ook Bert kan er niet bij. Al puzzelend komen we toch langs de kinderboerderij waar de dieren ook al genieten van het zonnetje dat best kracht begint te krijgen. Maar voorlopig ben ik nog erg blij met mijn ijspet en handschoenen.

Via een woonwijkje en na het spoor komen we bij een terreintje waar kennelijk de dobbelman fabriek heeft gestaan en waar alleen nog de lichtreclame en schoorsteen van resten. We halen herinneringen op aan dit wasmiddel dat in plastic zakken met het typerende sluitklipje zat.

En na het station, dat er nu in het licht heel anders uit ziet dan ’s nachts als je er langs fietst, gaan we het gezellige centrum in uiteraard langs het Kolpinghuis waar ‘De Gouden Kruisdragers’ tijdens de vierdaagse zetelt.

In een volgend dierenpark vraagt Bert aan de dieren waar ze zaterdag waren, want hij heeft ze toen niet gezien. En lezend op de routebeschrijving klopt dat ook wel want we
hadden net iets andere paden door dit park moeten hebben. Maar we komen toch langs een stuk oude stadsmuur en de Kronenburger toren.

DE GEVALLENEN IN 2006

We gaan nu écht het oude centrum van Nijmegen in, de route goed lezend. En zo komen we, na even vragen overigens, bij een klein kapelletje ergens opzij van de winkelstraat. Dit kapelletje heeft Bert zaterdag helemaal niet gezien….. toen liep iedereen stug rechtdoor door de winkelstraat.

We komen bij de Stevenskerk en op het grote plein, maar dat alleen door fout te puzzelen wat niet onaardig is overigens en pikken op de Ganzenheuvel. Dat fout lopen levert overigens hele mooie foto’s op en ideeën voor leuke winkeltjes als ik van de zomer hier ben voor de vierdaagse.

We wandelen een telefoonwinkel binnen, we zijn toch in de stad, om Bert zijn telefoon opnieuw in te laten stellen, en dan lopen we naar de Waalkade. Natuurlijk gaat de Waalbrug op de foto en de pannenkoekenboot. We klimmen omhoog naar het Valkhof waar we in het zonnetje wat boterhammen eten. De zon heeft zo veel kracht dat dat ondanks de lage temperatuur gewoon kan.

Dan loop ik even door om het Valkhof heen om te kijken waar de Duitse bunker zich onder het gebouw bevind. Die tip kreeg ik en ik herinner me vaag dat ik al eens zo iets heb gezien tijdens de vierdaagse. En inderdaad, ik schiet al weer lekker op naar de trap waarover we in eerste instantie naar boven klommen vandaag, ik zie hem en aan de overkant bij Belvedere zie ik nog een of ander kanon staan. Trots stuur ik de foto’s naar de tipgever.

We gaan de stad verder door nadat Bert bijgekletst heeft met een bekende bij Halfords en ik ga naar het toilet in de bibliotheek. Ik krijg een reactie op mijn bunkerfoto’s en de opmerking: …. Een beetje in de buurt van deze Duitse bunker staat een Duits kanon geparkeerd. Deze heb je denk ik gemist 😉 nou mooi niet dus!

Via de Grote Markt, en langs patisserie Strik die leuke herinneringen op roept aan een heerlijk bakje koffie mét op de vroege ochtend tijdens de vierdaagse, gaan we langs de wedren met het monument ter herinnering aan de ‘gevallenen’ tijdens de vierdaagse van 2006.

ASIELZOEKERS.

Nu gaan we toch echt het centrum uit en komen bij de voormalige soeppost bij een prachtig huis. En dat ziet Bert nu pas, want tijdens de tocht zelf was hem dat niet zo opgevallen. We zitten nu om één uur op 11 km. In dit tempo zijn we vanavond om negen uur aan de finish.

Nu gaat het echte puzzelen beginnen. Regelmatig vragen we de weg, we vinden nog een pijl en een lintje, dus geregeld zitten we ook wel weer goed op de route, en maken de nodige extra kilometers. Maar we komen toch achter het Huygensgebouw uit en langs de andere kant van het Koetshuis bereiken we de hortus.

Dan volgt Heumensoord. Maar om nu in het bos al die kruisingen en  Ysplitisingen te gaan nemen…. Daar zien we weinig heil in dus we volgen gewoon het fietspad richting het sprinkhaanreservaat. Geen onaangenaam pad langs dicht gevroren plassen. Toch heeft de zon zo veel kracht dat ik mijn pet en handschoenen niet meer aan heb en Bert heeft zelfs zijn jas uit gedaan.

We komen  bij het Groesbeekse bos en moeten nu richting de Mookerhei. Maar om nu op pad te gaan over zandvlaktes dat zien we ook niet zo zitten. We besluiten om terug te gaan richting Nijmegen en dat moet na inprenten van de ter plaatse staande plattegronden vast gaan lukken. Eerst volgen we de gele paaltjesroute en uiteindelijk gaan we op het gevoel richting Nijmegen. Zo komen we ook langs kamp Heumensoord. Nu staan daar tenten voor asielzoekers, straks komen de militairen er met hun tenten en daarna gaan er nog jongeren in die tenten kamperen.

Ik heb nooit geweten dat Heumensoord zo’n mooi natuurgebied was. Ik ken het alleen als plek waar de militairen tijdens de vierdaagse kamperen en had het idee dat het niet veel groter was dan het tentenkamp. We treffen zelfs een mierenhoop, nu ‘onbemand’, veel recreërende asielzoekers en gaan over een stuk heide.

HET WAS HET WAARD.

Als we op de Heyendaalseweg lopen zien we opeens een banketbakkerswinkel van Strik. Oh, als we daar nu eens kunnen zitten onder het genot van een cappuccino en iets lekkers….. maar helaas, geen zitplaats en geen cappuccino. Daarom doe we de naast gelegen snackbar maar aan. We treffen het want hij is net open. We krijgen een bak thee van de uitbater en moeten best lang wachten op onze patat in de best wel koude snackbar. Bert doet zelfs binnen zijn jas aan en ik ben blij als we weer door gaan en ik weer warm kan worden. Ik doe mijn pet weer op en handschoenen aan, want ook buiten koelt het zo aan het eind van de middag af.

We lopen nu de route tegengesteld aan vanmorgen terug. Zo komen we langs het punt waar de goedenmorgen man altijd zit ’s morgens in alle vroegte. En bij het kruisbeeld dat daar staat, maar dat dan niet écht op valt. Omdat er in de snackbar geen toilet is gaan we een universiteitsgebouw in om dat af te handelen.

We gaan over een stukje Annastraat en langs de molen. Door het rosarium en door het Goffertpark en houden de pas er flink in om warm te blijven en we zijn het inmiddels toch wel een beetje zat. Maar langs het opvallende flatgebouw komen we dan al weer snel bij de auto terug en is het inmiddels half zes.

Het zal niet vroeg zijn als ik thuis kom, maar het is het zeker waard geweest.

Bedankt WS78 en Erik Dikken voor deze heerlijke route. En Bert bedankt voor je idee en het gezelschap vandaag.

Alle 187 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/17Februari2016WS78Nijmegen?authuser=0&feat=directlink

40 km, 9:00 – 17:30 uur

WINTERWANDELTOCHT, 14 februari 2016.

WINTERWANDELTOCHT,

WSC DE VERBINDING, DRIEMOND, 14 februari 2016.

We hebben deze tocht eenmaal gepland, dus ondanks de voorspellingen van een hele dag regen, stappen we toch in de auto naar Driemond voor de winterwandeltocht van De Verbinding. En al op de parkeerplaats bij het startgebouw, het clubhuis van Matchzo, zien we dat het vandaag niet druk zal worden. Even over negenen staan er nog maar 9 auto’s!

NIET ZO GOED.

Ik begin maar met het nemen van de nodige foto’s binnen, die heb ik alvast! Van de medailles en de appeltjes waarvan ik er voor ieder een mee mag nemen. Na een bak koffie gaan we op pad richting het Diemerbos. Rob eet gelijk zijn appeltje maar op, dat is natuurlijk de makkelijkste manier van mee nemen. Gelukkig mogen we lekker de verharde paden volgen en als we op een T-splitsing staan zeggen we toch écht rechts af te gaan slaan, zelfs al zou de pijl de andere kant op hebben gewezen.

Zo volgen we het pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal met zicht op een gigantische brug over het water en een langs varende boot. Verder zien we een enkele hardloper, maar van medewandelaars geen spoor. WE mogen over de gigantische brug heen en herkennen het één en ander van de KM van Hilversum die ook door deze omgeving gaat.

We gaan onder de Muiderbrug door met zicht op een volgende kolossale brug en slaan dan af langs het Maxisterrein waar we de eerste rust bij de Burgerking op 5,2 km links laten liggen. Inmiddels beginnen niet alle foto’s er even helder uit te zien. De vele regen is niet zo goed voor mijn fototoestel.

EVEN GENIETEN.

We gaan de Diemer Zeedijk op en zetten koers richting een eerste bunker, maar vlak er voor slaan we rechts af. Gelukkig is er perfect gepijld dus hoeft de route niet gelezen te worden. Met zicht op de ‘zee’ staat er best een koud windje onze kant op. En het valt ons op dat er best forse bomen omgewaaid zijn langs de waterkant.

We komen langs in aanleg zijnde paddenpoelen en heel af en toe moeten we een klein beetje modder trotseren zodat onze schoenen en broeken net niet helemaal schoon blijven. We zijn blij met onze handschoenen en gelukkig zit er een kapuchon op mijn regenjas want die kan ik nu wel gebruiken.

En zo komen we bij het eerste fort van de Nieuwe Hollandse Waterlinie: fort Westbatterij, dat ook op de medaille staat.

De route voert ons Muiden in waar we na de zeesluis gepasseerd te zijn een rust hebben bij ome Ko. Die laten we echter links liggen om te rechter zijde Graaf Floris V te betreden waarvan we weten dat het er gezellig uit ziet binnen en dat ze er een open haard hebben. We drogen lekker op en ik constateer dat mijn fototoestel helemaal beslagen is en geen herkenbare beelden meer voortbrengt. Ik heb mijn handschoenen voor de haard gelegd en mijn regenjas hangt er op een stoel voor uit te druipen.
Ik hoop vooral dat het fototoestel thuis na opdrogen weer hersteld zal zijn. Maar we genieten nu eerste van koffie, chocomel, appeltaart en chocomuffin.

TERUG BIJ AF.

Natuurlijk ga ik stug door met het maken van foto’s en na foto twee komen er toch weer redelijke exemplaren uit. Dus ik kan het Muizenfort gewoon weer plaatsen, onderdeel van de stelling van Amsterdam.

Maar we verlaten Muiden al snel voor ons lusje door de polder richting Muiderberg. De keuze tussen het graspad of de verharde weg is snel gemaakt…… we zetten niet één stap op het gras, dat mag die naam overigens ook niet meer hebben! Nu vallen we onder de k/r/h. (kinderwagen, rolstoel en hond)

Heel in de verte is het Muiderslot zichtbaar en we maken een plaatje ‘groeten uit Muiden’ met het bouwwerk op de achtergrond. Ondanks het natte weer genieten we toch van de omgeving. Van het landelijke en het Echobos vlak voor Muiderberg. En dit stuk is ook heerlijk bekend van het Westerborkpad. Hoewel, we zien nu toch weer dingen die we toen niet gezien hebben. Maar we zeggen dat ze dat gewoon pas neergezet hebben en morgen weer weg halen nadat wij er langs zijn gekomen. 😉

We gaan zelfs even van het parkoers af om een kijkje te nemen bij de kerk met de toren met kantelen die we vorige keer aanzagen voor een uitkijktoren. En langs de Joodse begraafplaats zetten we weer koers naar de Stokkelaarsbrug. Maar nu gaan we die niet over. We slaan rechts af weer richting Muiden na een blik te hebben geworpen op de in aanbouw zijnde kolossale brug. En dat is inmiddels al meer dan een jaar!

We passeren een bunker uit 1931 en verwachten bij een richtingaanwijzer naar Weesp die kant op te gaan. Maar nee, we zetten nog altijd koers richting Muiden om wéér bij het Muizenfort uit te komen.

EEN NIEUWE NAAM.

Langs nog meer onderdelen van de Stelling van Amsterdam nemen we de rand van Muiden via het Ravelijnspad en dan onder de A1 door écht richting Weesp langs de Vecht met de vele woonboten en oude boerderijen en andere optrekjes. Over de naam Lange Muiderweg hoeven we niet lang na te denken. Af en toe wordt de regen afgewisseld met een klein sneeuwvlokje.

Zo komen we bij het Fort aan de Ossenmarkt midden in Weesp, ook weer een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Al het moois bewonderend in Weesp gaan we nog even fout, hoe is het mogelijk met  die overvloed aan pijlen! Zelfs het brugwachtershuisje, waar we onlangs nog zonnige foto’s maakten, ziet er nu somber uit. De rust op 23,1 slaan we over omdat we geen zin hebben al het natte uit te trekken….. en meer nog, weer aan te doen bij vertrek. De finish op 26 lonkt!

RA Zandpad staat er op de route. Midden in Weesp??? Het blijkt de straatnaam te zijn en we gaan langs de Gaasp. Daar staat een grote molen langs en er ligt een groot schip in het water. We gaan nu niet k/r/h, en die worden nu niet omgeleid omdat het parkoers modderig is, maar ze moeten een flinke lus maken omdat ze de hoge steile trap niet op kunnen. Maar wij wel. Zo gaan we het Amsterdam-Rijnkanaal nog een keer over om bij een ophaalbrug te komen met de naam: Brug Driemond. Kortom, het zit er op.

Deze tocht trok vandaag slechts 60 wandelaars terwijl alle ingrediënten voor een geslaagde Valentijn toch in overvloed aanwezig waren: regen, sneeuw, kou en wind. 😉 We hebben inmiddels wel een nieuwe naam voor deze tocht: de verdedigingswerken en bruggenroute.

Verbinding bedankt voor deze heerlijke wandeldag. Rob, ik vond het heerlijk om de Valentijnsdag zo met je door te brengen.

Alle 139 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/14Februari2016Winterwandeltocht?authuser=0&feat=directlink

26 km, 9:30 – 14:30 uur

SPOREN IN EN OM AMERSFOORT, 10 februari 2016.

SPOREN IN EN OM AMERSFOORT,

WS78, AMERSFOORT, 10 februari 2016.

Bij gebrek aan een SOP-tocht wandelen we vandag (nogmaals) de WS78 tocht vanuit Amersfoort. Na het lezen van de info heb ik daar helemaal veel zin in, want we zullen vandaag heel veel moois zien.Ik heb met Bert afgesproken bij de dierentuin waarna we naar een plekje rijden waar de auto probleemloos geparkeerd kan worden en dan is het maar een stukje naar de start, maar het gebouw is op dit uur, rond half negen, nog gesloten.

NOG MAAR FF EEN ONTBIJTJE.

Direct op pad dus maar. Langs de oude gebouwen waar vroeger treinen stonden. En nu staan er nog enkele historische exemplaren. We zetten koers richting de oude binnenstad waar we genieten van de prachtige gebouwen. We kunnen het eerste bruggetje dat we over hadden gemoeten niet over dus maken noodgedwongen, maar niet onaangenaam, gelijk een extra lusje. Normaal gesproken zou mijn fototoestel niet stil staan, maar die staat nu stil thuis. Vergeten! Ik moet nu de mooiste plaatjes uitzoeken omdat het met mijn Phone nogal bewerkelijk is om foto’s te maken en omdat er niet zo heel veel op kan. Maar ik heb hier al meer gewandeld dus ik heb inmiddels een redelijk archief waar ik ook uit kan putten.

Langs een stukje water met boten gaan we richting een wandelpad langs het water dat helaas opgebroken is. We gaan er maar alternatief om heen. En dan wordt het gelijk een beetje zoeken op de routebeschrijving, maar daar waar het niet lukt zien we meest wel iemand lopen om het aan te vragen.

Via een glad vlonderpad, en na een Joodse begraafplaats waarbij uiteraard ook routestickers van het Westerborkpad te vinden zijn, komen we aan de rand van de oude stad en bij oude stukken stadsmuur. Gedeeltelijk kunnen we er zelfs bovenop lopen. Lekker door puzzelend komen we over de markt en als we op een punt komen dat het makkelijk door steken is naar V & D doen we dat ook. Onder het motto van ‘nu het nog kan’ halen we voor 5,75 twee ont- bijtjes.

We genieten er even op het gemak van en kunnen gelijk riant naar het toilet.

DIE GAAT VOLGENDE KEER ÉCHT WEER MEE!

We vervolgen de route door zonovergoten straten, van de voorspelde regen is nog geen
spoor te bekennen, en verlaten het oude deel langs de Amersfoortse kei.

We gaan de bossen in richting kamp Amersfoort. We gaan het terrein op langs een stuk muurreliéf van het Sinaícentrum en door een loopgraaf. Op één van de infobordjes zit weer een sticker van het Westerborkpad en er achter is het prikkeldraad zichtbaar dat tijdens WOII veel werd gebruikt.

We gaan een trappetje af en komen bij de stenen man, een monument dat eigenlijk luistert naar de naam: ‘gevangene voor het vuurpeloton’. En als we het terrein weer verlaten komen we al puzzelend naar een plek waar echt een executie plaats heeft gevonden.

Het is dan ook maar goed dat Bert hier goed bekend is in deze omgeving en dat we weten dat we ons richting de Stichtse Rotonde moeten begeven want derde bospad rechts…. dat is nog lang niet altijd even makkelijk te vinden.

Maar we komen er en gaan langs een prachtige kerk met ui op de toren. We steken de Stichtse Rotonde deels over en komen bij een bankje in de zon waar we op het gemak genieten van wat boterhammetjes. Ik kijke even op mijn Phone en moet dan constateren dat de batterij al bijna leeg is. En dat op ongeveer 15 km. En dan heb ik het nog niet over het feit dat de ruimte bijna op is en ik steeds wat foto’s moet deleten om nieuwe te kunnen maken. Volgende keer écht mijn fototoestel maar weer mee nemen!

ER BOVENOP!

We wandelen verder richting het Belgenmonument.  Vooral ten tijde van de Duitse aanval op de vesting Antwerpen, van augustus tot begin oktober 1914, vluchtten talloze Belgen naar het in de Eerste Wereld neutrale Nederland. Op het gebied van de gemeente Soest werd een groot interneringskamp aangelegd om deze te huisvesten. Aanvankelijk was het geen pretje in de kampen, maar na een grote opstand werd het allemaal beter en mochten de Belgen zich ook buiten het kamp begeven. Op 5 oktober 1916 werd voorgesteld een gedenkteken op te richten als blijk van waardering voor de genoten gastvrijheid.

We gaan het spoor lange tijd volgen richting de caferust bij De Soester Duinen. We worden echter niet wijs uit de routebeschrijving dus volgen het spoor maar een stuk om er uiteindelijk onderdoor te gaan en stuiten dan op de Soesterbergsestraat. Kortom we hebben de rust gemist en besluiten maar door te gaan over landgoed De Palz met het Herman van Veen Arts Center. Een prachtig landgoed met mooie gebouwen en wat ons vooral op valt: een lange dubbele rij straatlantaarns met glimmende koperen kappen. De koperdieven hebben dit nog niet ontdekt merkt Bert op. We zijn niet de enigen die vandaag op pad zijn want als we dit landgoed verlaten kunnen we het hek gelijk open houden voor andere wandelaars. Het is dan ook heerlijk weer.

We kunnen recht oversteken naar de voormalige vliegbasis Soesterberg. Daar raadplegen we de plattegrond maar om richting het museum te lopen. We maken er maar een creatieve wandeling van. Toch nog anders dan we hadden bedacht komen we langs munitieopslagdepots bij het museum aan, en dat is niets te vroeg want het regent inmiddels aardig door. Maar onder de luifel lopen we droog en we kunnen daar al het een en ander bekijken aan vliegtuigen en een stuk Berlijnse muur. We kunnen zelfs iets drinken in de restauratie zonder de entree van 12,50 te hoeven betalen. We laten ons de warme chocomel goed smaken, terwijl de ergste bui over trekt, en als we door gaan is het zowaar weer aardig droog.

Wat het weer betreft wordt het vanaf nu een beetje capuchon op en capuchon af, maar verder deert het ons niet. Het is inmiddels al half drie geweest dus we besluiten niet verder te blijven zoeken maar onze weg zo kort mogelijk terug te nemen naar de auto. Maar niet na een kijkje te hebben genomen, speciaal aanbevolen, bij de Duitse bunker. En dachten we dat we die grotendeels onder het gras verborgen moesten zoeken….. tijdens een vorige SOP-tocht heb ik er bovenop gestaan. 😉

HET IS GOED ZO.

Maar dan zetten we de pas er in. WE lopen terug naar landgoed De Palz en gaan dat weer over. Haverwege denken we links af te kunnen van het hoofdpad op, maar dat levert alleen een extra, overigens wel mooie, lus op. We gaan nu helemaal langs het spoor terug en langs de dierentuin waar we weer de grote dinosaurussen achter het hek zien en de dieren horen. Aan het einde van het pad kunnen we doorsteken en het laatste stukje naar de auto nemen. Het is half vijf en we vinden het mooi voor vandaag. Het was een
heerlijke tocht waarop heel veel te zien was.

Fijn Bert om deze mooie tocht samen met jou te mogen lopen en WS78, Hermien en Ephrem, voor de prachtige tocht.

Alle 81 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/10Februari2016WS78Amersfoort?authuser=0&feat=directlink

ong. 40 km, 8:30 – 16:30 uur

BEUKENBURGERPAD, 7 februari 2016.

BEUKENBURGERPAD,

KLOMPENPAD BILTHOVEN, 7 februari 2016.

Rob is net een beetje hersteld van zijn griep, dus we doen vandaag een relaxte tocht: het 14,5 km lange klompenpad, waar we lopend vanuit zijn voordeur een paar minuten later op kunnen starten. Als is dat nog zo dichtbij, zelf heeft hij hem nog nooit gelopen. De app is gedownload op zijn Phone, ik heb een plattegrondje uitgeprint en na enkele minuten blijkt dat de route ook nog goed gemarkeerd is. Als het zonnetje komt kijken en het helemaal niet zo koud blijkt te zijn kan onze dag niet meer stuk, op dit voor ons allebei eerste klompenpad van ons leven.

.

.

IN DE ENGELSE LANDSCHAPSTIJL.

We nemen nog een klein stukje van landgoed De Leyen mee, met een statige Eikenlaan en betreden dan landgoed Beukenburg langs een paddenpoel. En we zijn niet de enigen die er vandaag op uit gaan, we treffen ook andere wandelaars, hardlopers, (race)fietsers en de nodige ruiters.

We passeren een oud sluisje en zien hoe nat de akkers zijn waar de stoppels van het maïs nog op staan. We vragen ons gelijk af wat we onderweg allemaal nog voor nattigheid tegen zullen komen. Maar voorlopig gaat dat nog hartstikke goed. Zo komen we bij een picknicktafel met infobord:

De arbeiders van de ontginningen en de boeren woonden destijds in dorpen als Maartensdijk en Westbroek. Hun rijkere tijdgenoten bouwden een herenboerderij,
zoals Beukenburg, dat in de loop van de 17^e eeuw uitgroeide tot een groot landgoed. In de 18^e eeuw bestond een groot deel van de grond uit bos voor de houtproductie. Rond 1810 werd het park aangelegd naar de mode van die tijd in de Engelse landschapstijl, met slingerende paden, vijvers en bospartijen en met de Beukenburgerlaan.

DIE LIGGEN OP HET KERKHOF.

Langs een schattig huisje…. Zou het bij het landgoed horen?…. komen we op de hoofdweg uit: De Groenekanseweg in Groenekan.

In 1925 bleek de opbrengst van het landgoed zo gering te zijn, dat het grote landhuis gesloopt moest worden. Het koetshuis bleef bewaard, evenals een van de vier boerderijen. Landgoed Beukenburg bestaat nu vooral uit landbouwgrond en bos. Bijzonder zijn de oude hakhoutpercelen en het parkbos met de monumentale beukenlanen. Sind 2003 is het eigendom van het Utrechts Landschap.  

We gaan het spoor over waar we vandaag absoluut niet hoeven wachten. Door werk aan het spoor rijdt de trein het hele weekend niet. Verschillende seinpalen liggen dan ook langs het spoor.

En zo komen we bij begraafplaats Groenekan waarbij op de Phone wat extra info te lezen is: Op de begraafplaats Groenekan bevind zich de grafkelder van de familie Calkoen. Abraham Calkoen was de grondlegger van landgoed Voordaan en verstrekte in 1827 een lening aan de kerk voor de aankoop van het kerkhof. Zelf kocht Calkoen een klein deel van het kerkhof om hier een familiegrafkelder te laten bouwen. In de grafkelder zijn tot het midden van de 20^e eeuw leden van de familie begraven.

We bekijken de grafkelder en zien nog twee plekken die vol liggen met grafstenen van twee andere, kennelijk vermogende, families: Bos en Copijn. De naam Copijn komt mij niet helemaal onbekend voor. Toen ik nog actief hovenier was bij de gemeente Sassenheim viel die naam nog wel eens ivm. de bomen in de gemeente. En vandaag komen we ook nog langs terreintjes die vol staan met gekweekte bomen door de fa. Copijn.

ZO KUN JE ALLES BETER ZIEN.

Zo wandelen we De Bilt in waar we rechts af slaan langs een opa die met zijn kleinkinderen eendjes voert en wat sportvelden en industrie. Maar door het slingerende fietspad omzoomd met bomen is het niet onaangenaam. We maken een klein rondje door een ruw terreintje langs oude knotwilgen en vervolgen de weg dan weer.

We slaan af langs een riant huisje, met een nog riantere tuin en nog te koop ook en een ruitje huisjes dat doet denken aan arbeiderswoninkjes om uit te komen bij fort Voordorp, nu evenementenlocatie. Helaas is het  niet toegankelijk en niet goed te zien. Maar het is wel een flink complex.

Het fort werd tussen 1867 en 1871 aangelegd als onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie ter bescherming van de spoorlijn Utrecht-Amersfoort. Dit is een verdedigingslinie van 85 km lang die loopt van het eiland Pampus tot aan de Biesbosch en bestaat in totaal uit 46 forten en 5 vestingsteden.

We gaan verder langs de Hooge Kampse Plas die op dit moment wordt ‘ontdiept’ om de natuurwaarde te verhogen met vogeleilanden en natuurvriendelijke oevers waarop het riet wellicht de roerdomp aan zal gaan trekken. We zien er al tafeleendjes zwemmen en aan de noordzijde van het water staat een kijker waardoor je alles nog beter kunt zien.

HO NOU.

Langs knotessen, dat kun je goed zien aan het oranje, vers gezaagde hout, komen we weer op de doorgaande weg en nogmaals langs begraafplaats Groenekan. We kruisen het spoor en ik zie weer een huisje met van die schattige ruitjes-ramen als vanmorgen. Rob helpt me echter uit de droom: dit IS het schattige huisje van vanmorgen, we overlappen een stukje Groenekanseweg. 😉

Nu vervolgen we hem langer, langs het boomkwekerij en tuinarchitectuurbedrijf Copijn met zijn blauw-gele huisjes.  Al sinds de achttiende eeuw is dit bedrijf in Groenekan gevestigd. Er worden al acht generaties lang bomen gekweekt en tuinen ontworpen. Het bedrijf is steeds van vader op zoon overgedragen en nu van vader op dochter.

En zo komen we ‘bij de buren’. En dat is de naam van de uitspanning waar we vandaag genieten van een consumptie. Een heerlijke cappuccino of koffie met echte zelfgemaakte appeltaart. En we zitten nog niet binnen of er komen nog twee groepjes wandelaars voor een consumptie.

Als we door gaan zien we al snel in de verte een slootje vol zitten met witte ganzen. Met het zonnetje er op een heerlijk kiekje. Maar voor we er zijn zijn al veel dieren de hoek om gezwommen. “Ho nou……”

KARAKTER BEHOUDEN.

Langs oude boerderijen naderen we het gemeenschapshuis van Groenekan. Niet verkeerd, zo’n gigantisch wit landhuis! We slaan er vlak voor af en staan nu aan het officiële begin van het klompenpad. Wij zijn echter halverwege ingestapt en gaan nu gewoon verder door een stukje groen waar achter een sterrenbos moet (hebben) gelegen. De nodige info is weer middels de app te lezen: Een sterrenbos is een bos waarin de paden straalsgewijs vanuit het midden lopen. Ze vormen een element vanuit de Barokke tuinarchitectuur en werden aan het eind van de 18^e eeuw aangelegd voor de jacht. De jager heeft vanuit het middelpunt goed zicht op het wild wanneer het een van de lanen over steekt.

Langs een houtsnijwerk van een roofvogel gaan we landgoed Voordaan op waar het in het voorjaar geel moet zien van de bloeiende narcissen, maar daarvoor zijn we nu te vroeg. In 1933 regelde de toenmalige wethouder Copijn een partij van anderhalf miljoen gratis narcissenbollen, die anders vernietigd zouden worden. Een deel is in het kader van de werkverschaffing door werklozen gepoot.

Ik merk op dat de paden opvallend droog zijn. En terwijl ik dat zeg vraag ik me al af of dat wel een wijze opmerking is en niet de goden verzoeken. Nou, dat komt wel uit, want vrijwel direct moeten we door de randen van het pad om de schoenen toonbaar te houden. Gelukkig is dit maar een kleine uitspatting in negatieve zin en valt het verder reuze mee.

We lopen door tot de Nieuwe Weteringsseweg ofwel N234 waar we even langs moeten met zicht op landwinkel ‘De Groene Kan’, maar helaas, deze is op zondag gesloten.

De kleinschalige boerderijen hebben hier bijna allemaal een tweede bron van inkomsten nodig naast de productie van melk en vlees. Daarom verkopen sommigen zuivel aan huis, bieden vergaderlocatie aan of een bed & breakfast. Ook is er een paardenpension. Er wordt wel gestimuleerd het karakter van het landschap te behouden.

EEN GOEDE EERSTE ERVARING.

Maar ook langs deze weg is meer te zien: een leuk beeld van een kauw, gezaagde kippen en na het afslaan leuke huisjes terwijl we Beukenburg weer op gaan. Er wandelen meer mensen. Een blinde onder begeleiding en een vader met twee dochters die het met een van hen een beetje gehad heeft. Vast vrolijk begonnen, maar nu moe. 😉

En als we het pad rond gemaakt hebben wandelen we nog een stukje over landgoed De Leyen terug naar huis. Daar mogen mijn schoenen heel toepasselijk opdrogen op de Biltsche Courant. En ik kan alleen maar zeggen: een goede ervaring zo’n (eerste) klompenpad.

Wat een leuk idee Rob, dit klompenpad. Het was een zalige wandeldag zo saampjes.

Alle 139 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/7Februari2016KlompenpadBeukenburgerpad?authuser=0&feat=directlink

14,5 km, 10:40 – 13:50 uur

RONDJE VOORTHUIZEN, 3 februari 2016

RONDJE VOORTHUIZEN,

SAMEN OP PAD, 3 februari 2016.

Vandaag dus op naar Voorthuizen. Ik kan zonder files van naam doorrijden dus sta even over negenen al aan de start. In de kantine wordt hoofdsponsor Struik geëerd. Er zitten al de nodige wandelaars in de kantine van VVOP en er komen er steeds meer mee zodat we uiteindelijk met 111 wandelaars op pad kunnen. Maar eerst spreekt Bertus ons kort toe.

ZE SPOEDEN ZICH WEG.

Langs leuke boerderijtjes komen we al snel langs de fabriek van Struik alvorens we het onverharde op gaan. Het is nog lekker droog, de zon schijnt gezellig, en regen is pas voor vanmiddag voorspeld.

We wandelen langs schaapjes, door bos en over ‘hei’, en af en toe langs de randjes van blubberige paden, maar bovenal kletst iedereen gezellig met iedereen. En zegt Klaas dat hij mij nu wel stiekem een duwtje kan geven. 😉

Voor we er erg in hebben staan we dan ook al weer in een koeienstal waarbij we de eerste wagenrust hebben. De pinken (gok ik) kijken nieuwsgierig naar ons, maar als Peter wat luidruchtig is spoeden ze zich van de hekken weg.

IN ONS GEVAL.

Via planken volgen we lange tijd klompenpad ‘Huinerpad’, ook tussen smal geplaatste paaltjes door, waar volgens ons lang niet iedereen tussendoor kan. En aan het eind staan er weer paaltjes, zegt iemand. En die zijn smaller. En als je daar niet door kan moet je net zo lang heen en weer lopen tot het wel lukt. Er volgt nog wat balanceerwerk, maar verder komen we weer op de verharde weg. Hoewel dat gehalte vandaag niet erg hoog is.

Heel af en toe valt er een druppeltje regen waarop een paraplu wordt opgestoken en een capuchon op gaat, maar het is allemaal niet noemenswaardig. Omdat we langzaamaan richting de rust gaan ga ik met Bert vooraan lopen met de taktiek: ik haal de consumpties, jij bezet de bank. Want uit eerdere ervaring met deze rust weten we dat die daar staat.

Maar eerst sneek ik even naar voren om een foto van de kop van het peloton te nemen. Onder protest van Henk.

Na het passeren van wat leuke optrekjes en een aantal capibara’s en gepasseerd te zijn door twee pony’s komen we er toch écht aan. Voor, in ons geval dan, een chocomel met een broodje kroket.

ONGELOOFLIJK.

Als we binnen zitten klettert de regen naar beneden en als iedereen aanstalten maakt om door te gaan trek ik mijn regenjack maar aan. Maar eenmaal buiten is de regen verdwenen en de donkere lucht trekt net weg.

Ik heb ff gebuurt bij Dinie die met de 100 mee mag lopen in Nijmegen. Zij mag de eerste dag, voordat de andere lopers dat gaan doen, in een groepje van 25 personen de 50 km voorlopen. Ook nog een gunstige ronde, want na deze ronde doet ze nog het gewone parkoers van 55 op de dinsdag en dan mag ze rusten. Waarna ze de andere dagen ook 55 loopt.

Anderen moeten tussen de wandeldagen in de 50 km lopen, wat mi veel zwaarder is. En ze doet ook de 55 omdat heel veel andere bekenden ook voor de 55 hebben gekozen. We verwachten dat het op de 50 dit jaar wel eens heel rustig kan zijn.

Het landelijke blijft een mooie aanblik geven en we mogen door een weiland onder het schrikdraad door of via overstapjes waarbij Klaas doodleuk tegen Gerda zegt: “Je houdt de boel zo wel op.”

We krijgen nog een stop met drinken en koek en als we door gaan gaat de zon weer schijnen. Al is het flauwtjes en staat hij niet meer zo hoog. Maar ja, het gaat al richting
half vier, (heb ik thuis even gekeken. 😉 )

Een opgeschrikte kudde schapen kruipt door, en springt over, het prikkeldraad heen van de ene naar het andere weide. Wat zal de boer vanavond opkijken! Een pauw in een grote volière wil zijn staart niet mooi opzetten en er vliegen drie Chinook helikopters over. Via het Wilbrinkbos naderen we de finish al weer. Ik kijk eens op mijn horloge, ongelooflijk, maar het is al bijna vier uur!

Bertus, SOP en alle medewandelaars, hartelijk dank voor deze heerlijke wandeldag.

.

Alle 115 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/3Februari2016SOPVoorthuizen?authuser=0&feat=directlink

25 km, 10:00 – 16:00 uur

RHOONSE GRIENDENTOCHT, 31 januari 2016

RHOONSE GRIENDENTOCHT,

31 januari 2016.

Heel voorspoedig komen we na drie kwartier aan in de sporthal in Rhoon waar we nog net op het laatste stukje bank plaats kunnen nemen, er komen vandaag 465 deelnemers tegenover 208 op de regenachtige zaterdag. We kunnen nog genieten van een bakkie voordat om negen uur de routes worden uitgedeeld.

RWV-gebak.

Wij kunnen droog van start, maar we weten dat er na elven grote kans is op alsnog regen. Voorlopig gaan we dus maar genieten van al snel het prachtige kasteel Rhoon. Dan een foto van het leuke bruggetje en zo gaan we Rhoon uit al snel langs schapendijkjes.

Vervolgens worden we welkom geheten in het Oudelandspark, maar uitdrukkelijk wel op eigen verantwoordelijkheid. Nou, de grazers staan idd naar ons te loeren….. maar dat levert alleen maar mooie plaatjes op. Wel opvallend dat ze ook gewoon het daar gelegen fietspad op zouden kunnen wandelen. Maar eerst Mac Donalds dat we rechts laten liggen. Op 7,6 km hebben we nog geen
behoefte aan een rust.

We gaan Hoogvliet in, zoals een brug ons laat geloven tenminste, en langs het ook al zo
kleurige zalencentrum ‘Heerlijkheid’. In het volgende natuurgebiedje krijgen we de eerste omleiding. Daar waren we ’s morgens al voor gewaarschuwd, op sommige punten is het niet aan te raden om het officieele pad te volgen. En zo komen we al weer op de eerste eigen verzorgingspost op 11,6 km welke we wel aan doen. Als we zitten komt er een wandelaar met zijn witte hondje aan. Het diertje kijkt zonder maar met zijn ogen te knipperen bedelend naar zijn baasje voor een stuk RWV-gebak. (lees: ontbijtkoek). En een grote hond van een toevallige uitlater stiert tussen de wandelaars door stotend tegen de bekertjes en boterhammen.

MET DANK VOOR DE TIP.

We vervolgen de route over de mooie Spijkenisserbrug. Het uitzicht over het water is prachtig, maar aan de overkant is nog iets mooiers te zien, de oude Spijkenisserbrug, die naast de nieuwe staat. Na het punt waar vorig jaar de wagenrust stond, op dezelfde plek als tijdens de jubileum 85+ tocht de taartenrust, gaan we de slingerende vlonders op. Gelukkig zijn ze niet glad. Annemiek wordt nog aangeraden om vanaf hier de 50 meter vlinderslag te gaan doen, maar dat zal wel een grapje van de pijlers zijn. Tenminste, het eerste deel is niet glad. Later kun je zien dat de vlonders lager liggen en dat het hoge water er bovenuit is gekomen, en dat geeft wat glibberige modder te verwerken. Maar we komen heelhuids weer op het pad uit langs de Visserijgriend. En als we dat lang genoeg gevolgd hebben mogen we de dijk over naar Handbal vereniging ETC te Hoogvliet.

We vinden dat we wel toe zijn aan een rust en bestellen er een thee, koffie en één appelgebak. Als ik de prijs hoor knipper ik even met mijn ogen. 2,25? Voor Álles? En dat is dus écht zo. En gelukkig staat er op de thee een gebruiksaanwijzing. (Zie foto). 😉

We vervolgen de route langs dijkjes met schapen en ineens staan we al weer voor de rust in Poortugaal. Nu al? Ja, er zit al weer 4 km op. Maar we gaan nu door, richting de Oude Maas. Over een stukje gras wat wel te doen is, alleen bij het hekje is het even modderen, en door de eerste grienden waar het water duidelijk over het pad heeft gestaan, maar vandaag gelukkig niet.

Langs knotwilgen en over bruggetjes slingeren we naar het fietspad waarna we het tweede stuk griend gelukkig niet hoeven te doen en dus schoon op de rustpost van Gijs komen. Uiteraard met zijn fameuze soep met echte ballen.

Twee dames praten over de 10 km lus die nog komt. Ik zeg “die is mooi hoor”. (Dat weet ik nog van vorig jaar)Nee, ze hebben hem al gedaan. “Oh, maar als je hem nog een keer doet krijg je daarna weer een bak soep!” Ze vinden het voor vandaag echter wel goed. Het tweede deel over het glas is overigens heel slecht zeggen ze, erg modderig.

We gaan het fietspad op voor de heenroute van de lus en daar komt ons een RWV-er tegemoet, we noemen geen namen, want we mochten niets zeggen, die zegt dat het ook mogelijk is om het laatste stuk van de lus gewoon het fietspad terug te nemen ivm de gesteldheid van het stukje te trotseren gras. (Met dank voor de tip!!!!!) 😉

NOG ALTIJD: NU AL?

Om een uur of elf is het gaan miezeren, en dat duurt nog altijd voort. Aan de andere kant is het helemaal niet zo koud, dus ik doe mijn regenjas ook weer een poos uit. Zo stampen we voort over het fietspad langs schapen, en met zicht op de bomen ver achter de weilanden en over de grienden. Ik kan zelfs een dier even aaien. Op het uiterste punt van de grienden draaien we om en duiken de mooie paden weer op. Dat is hier heel goed te doen. De paden zijn schoon en de beelden die langs trekken schitterend. Twee honden zwemmen in het water terwijl nummer drie niet zo ver gaat. En gelijk heeft hij met dit koude water.

En dan bereiken we het beruchte gras waar wij RECHTS af slaan. Terug naar de halfverharde paden. Zo stuiten we ook op
een parkoersbewaker die zegt dat wij wel heel creatief aan het wandelen zijn. Maar volgens hem kunnen we de pijlen van de 15 wel verder volgen zodat we langs de golfvelden weer op de soeppost terug keren. En daar is het nu een stuk rustiger, hoewel we nog lang niet de laatsten zijn.

Met een blik op de best nog wel volle pan soep zegt Gerrit iets in de trant van: zo, dat wordt voorlopig soep eten Gijs…. Ontbijt, middageten, avondeten. En Gijs moedigt iedereen aan: “Neem nog wat soep. Oh en neem ook nog wat ontbijtkoek anders zit ik voorlopig elke ochtend…”

Ene Joop, als ik het goed onthouden heb, leegt alles wat hij onder zijn jasje heeft gestopt: de pijlen van de lus. En terwijl ik het nog even over de lus heb zegt Gijs verschrikt: moeten jullie de lus nog doen? Ik reageer met “Kan dat niet meer dan?”, maar Rob zegt net iets te hard “Nee”. Waarna Gijs lachend zegt: dan moet je wel heel goede lezen. En in noodgevallen 112 bellen. 😉

We gaan nu de lange polderwegen over. En we hebben er nog altijd lol in dus gaan rustig nog een foto maken in een schilderijlijst en van werkelijk álles wat er te zien is. We gaan langs hoge bomen en prachtige boerderijen tot we in Rhoon terug komen via nieuwbouwstraten. Het lukt ons zelfs nog om een stukje fout te lopen, moeten we maar op de route letten ipv op iets anders. En dan komen we langs het hertenkamp, winkelcentrum en station weer aan de finish. Voor mijn gevoel nog altijd: nu al?

RWV, dank voor deze heerlijke tocht. Voor de verzorging en de gezelligheid onderweg en bij start en finish. Rob, wat heb ik vandaag heerlijk met je gewandeld. Het was zelfs zo erg dat ik na de finish niet het idee had dat we er al veertig hadden gedaan en ik zo nog een rondje had gekund.

Alle 176 foto’s zijn te bekijken op:

https://picasaweb.google.com/116375371467496642674/1Februari2016RhoonseGriendentocht?authuser=0&feat=directlink

9:00 – 16:15 uur